20. And then I kiss your eyes and thank God we're together.

   Ostatnie dwa tygodnie przed ślubem były pełne napięcia i ciągłej bieganiny, by wszystko było jak należy. W między czasie odbyły się chrzciny Otisa, który w momencie, gdy ksiądz obmywał mu głowę wodą święconą, teatralnie ziewnął, by po chwili głośno beknąć. Do końca uroczystości wszyscy mieli problemy z utrzymaniem powagi. Lecz to właśnie dziś był ten dzień. Dziś mieli przysiąc przed Bogiem miłość, aż po grób. Od rana Melody przygotowywała się w swoim starym mieszkaniu przy pomocy Anny, która synka zostawiła u rodziców męża. Mike w tym samym czasie pomagał też zresztą Chesterowi. Ten szukał nerwowo po domu wszelakich rzeczy, począwszy od żelazka, kończąc na potrzebnym mu z niewiadomych przyczyn, młotku.
- Chaz, spinaj pośladki. Została nam godzina.
- Rob odebrał ojca Melody?
- Tak, wszystko jest gotowe.
- Masz obrączki? - spytał, nerwowo wyginając palce. Mężczyzna klepnął się po kieszeni marynarki.
- Tak, stary. Możemy ruszać? Musimy jeszcze odebrać kwiaty.
Kiwnął lekko głową. Godzinę później stał przed ołtarzem. Po jego prawej stronie stał Mike, który podobnie jak on miał na sobie ciemny garnitur i bladoniebieski krawat. Jedyną różnicą było to, że w butonierce wokalisty znajdowała się biała orchidea. Tak ukochany przez Melody kwiat. Z drugiej strony w roli druhny, stała Anna. Zwiewna brzoskwiniowa sukienka, ładnie układała się na jej ciele. Zdążyła odzyskać figurę po ciąży i prezentowała się ślicznie. Spojrzał na siedzących w ławkach gości. Najbliższych przyjaciół i rodzinę. Swoją matkę i Briana, przyrodniego brata. Kawałek dalej siedzieli kolejno Brad z Monicą, Joe z Heidi, Rob z Susan i Dave z Hannah. Wszyscy szeroko uśmiechnięci, wpatrywali się w niego uważnie. Czuł ich wsparcie i było mu z tym lekko na sercu. Miał wszystko czego potrzebował. A za chwilę miłość jego życia, zostanie jego żoną. Tak, był szczęśliwym, spełnionym człowiekiem. Dłonie mu drżały, a serce biło szaleńczo w piersi. Usłyszał pierwsze słowa wyśpiewana przez chórzystkę i drzwi kaplicy się otworzyły. Była tam. Prowadzona pod rękę przez swojego ojca, który kroczył obok niej, wręcz emanując dumą. Olśniewała swoim widokiem wszystko w koło. Zarówno gości jak i wnętrze urokliwej świątyni. Wśród zgromadzonych rozległ się szmer zachwytu. Wyglądała jak anioł. Biała suknia z przodu sięgała jej za kolano, za to z tyłu miała długi tren. Miała delikatną koronkę i gdzieniegdzie wyszywana była małymi kryształkami, które mieniły się w promieniach słońca, wpadających przez okna. Ramiona miała odkryte, z dekoltem w kształcie serca. Wciąż krótkie włosy podpięte były z obu stron niebieskimi grzebieniami, przy których zaczepiony był welon zasłaniający jej zarumienioną twarz. Na szyi miała delikatną kolię, którą ojciec przysłał jej na tydzień przed ślubem. Należała do jej babki. W uszach zaś lśniły srebrne perełki, pożyczone od Ann. Coś nowego, starego, niebieskiego i pożyczonego. Według tradycji. Kroczyła powoli w takt utworu, nie odrywając od niego oczu, a gdy jej ojciec przekazał mu jej dłoń, czuł się dumny i cholernie szczęśliwy. Uniósł delikatnie welon, odsłaniając jej twarz. Uśmiechali się do siebie promiennie. Ucałował jej dłoń.
- Przepięknie wyglądasz. - wyszeptał.
Po chwili ksiądz zaczął ceremonię.
- Zebraliśmy się tu wspólnie, by połączyć tą parę kochających się ludzi, świętym węzłem małżeńskim. Jeśli ktoś zna powód, dla którego tych dwoje nie powinno zawrzeć związku, niech odezwie się teraz lub zamilczy na wieki. - rozejrzał się po zebranych, jednak nikt nie przerwał ciszy. Kiwnął głową w stronę mężczyzny, oddając mu głos, a ten zaczerpnął głęboki oddech i zaczął.
- Ja, Chester Charles Bennington ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Przysięgam trwać przy tobie w zdrowiu i chorobie, w bogactwie i w biedzie. Dzielić z tobą każdy uśmiech i każdą łzę. Przysięgam ci, że będę cię kochał tak długo jak pozwoli mi na to moje życie, a nawet dłużej. Obiecuję troszczyć się o ciebie w chwilach smutku i spełniać twoje zachcianki z zachowaniem rozsądku, rzecz jasna. - po kaplicy rozbrzmiał cichy śmiech. - Kocham cię, Melody i będzie to dla mnie zaszczyt jeśli zostaniesz moją żoną.
- Tak, oczywiście, że tak! Ja, Melody Christine Rosewood, ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Ślubuję trwać przy tobie w chwilach sukcesu i porażek. Obiecuję, że będę twoją podporą w każdej chwili zwątpienia. W gorączce i zdrowiu. Gdy będzie padał deszcz lub gdy będzie świecić słońce. Kocham cię, Chester i pragnę spędzić z tobą resztę życia. Zostaniesz moim mężem?
- Tak.
- Na mocy prawa nadanego mi przez kościół i stan Kalifornia, ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą.
Nie wahając się ani chwili dłużej, wpił się w jej wargi, kosztując ich słodyczy. Teraz oficjalnie byli małżeństwem, co w sumie i tak nie miało większego znaczenia. Sformalizowali uczucie, które było w ich sercach od zawsze.
Goście udali się do wynajętej sali, gdzie wszyscy w radosnej atmosferze świętowali szczęście dwójki nowożeńców. Chester porwał kobietę do pierwszego tańca i trzymając ją w swoich ramionach, pocałował ją po raz kolejny tego wieczoru.
- Dziękuję, że uczyniłaś mnie najszczęśliwszym facetem we wszechświecie. Nigdy nie będę umiał ci się odwdzięczyć za to co dla mnie zrobiłaś. Kocham cię, pani Bennington.
- Ja ciebie też kocham, Chazy. Już na zawsze.


______
Wiem, że słodko. No, ale swoje już wycierpieli, należy im się trochę szczęścia. Chciałam trochę bardziej się postarać z przysięgą, ale na nic więcej mnie nie stać. Został przed nami jedynie epilog, który zamieszczę w okolicach środy. Ciężko mi się żegnać z tą historią, ale kolejna opowieść (przypominam link tutaj) wciągnęła mnie ogromnie. Mam już 8 rozdziałów, a pomysłów od groma. Mam nadzieję, że spotkamy się na łamach drugiego bloga. Zapraszam. Komentujcie. :)