Epilog.

   Starsza kobieta siedziała na kanapie, trzymając na kolanach album pełen fotografii. Miejsce obok niej zajmowała szesnastoletnia dziewczyna o ciemnych jak noc oczach. Przysłuchiwała się uważnie opowieści, nachylając się nad zdjęciami.
- Widzisz Claire, kiedy urodziłam twoją mamę, razem z dziadkiem byliśmy bardzo szczęśliwi. Było to dla nas zaskoczenie, nie ukrywam, ale okazało się, że ta mała kruszynka dopełniła całości. Nie zapomnę, gdy pierwszy raz trzymał ją na rękach. Zresztą, gdy ty się urodziłaś słoneczko, również traktował cię jak najcenniejszy skarb. Gdy urodziłam twoją mamę miałam trzydzieści jeden lat. Twój dziadek był wtedy w świetnej formie, a zespół osiągał ogromne sukcesy. Bardzo dużo czasu spędzali w trasie, a jednak nigdy nie zabrakło go, gdy go potrzebowałam. Mam przed oczami to jak uczył Lucy grać na gitarze, gdy miała zaledwie trzy latka. Jak usypiał ją, śpiewając piosenki Guns'n'Roses we własnych spokojnych aranżacjach. Gdy nie mogła zasnąć, a on był poza domem, śpiewał przez telefon, a ona w kilka minut zasypiała. - kobieta uśmiechnęła się, a jej starcze oczy rozbłysły. - Twój dziadek był naprawdę dobrym człowiekiem Claire. Znasz te mity o dwóch połówkach jabłka? - nastolatka skinęła głową. - My tacy właśnie byliśmy. Jak dopasowane dwie połówki. Nigdy nie kochałam innego mężczyzny i jestem wdzięczna za to, że on kochał mnie. Tak bardzo mi go brakuje, chociaż są momenty, gdy czuję jakby stał tuż obok. Szczególnie w chwilach zwątpienia, zupełnie jakby szeptał mi do ucha, że dam radę. Że muszę być silna. Wiem, że cały czas przy mnie czuwa. - zamyśliła się, ze smutnym uśmiechem na twarzy. Po chwili podniosła spojrzenie na wnuczkę i poklepała ją po kolanie. - A teraz pora spać.
- Babciu opowiedz mi coś jeszcze!
- Jutro kochanie, dziś już jestem zmęczona.
Kobieta udała się do swojej sypialni, od tylu lat tej samej w ich wspólnym domu. Tylko jego tu brakowało. Tęskniła za nim i nie potrafiła, mimo upływu dwóch lat pogodzić się z jego śmiercią. Rak żołądka. Tak nieoczekiwany, tak nagły i gwałtowny w skutkach. Odebrał jej męża, przyjaciela i kochanka. Najważniejszą osobę w jej życiu. Spojrzała w lustro na swoją zoraną zmarszczkami twarz i pojedyncza łza spłynęła po jej policzku.
- Tęsknię za tobą, Chester. - szepnęła, pocierając opuszką palca jego zdjęcie, stojące na stoliku nocnym.
Tej nocy przyśnił się jej. Ten młody bóg, w kwiecie wieku. Uśmiechał się do niej uroczo i głaskał delikatnie po policzku. Ona też znów była młoda. Skóra znów stała się jędrna, a oczy nabrały żywego blasku.
- Chazy, gdzie byłeś przez ten czas?
- Cii kochanie. Obiecałem, że nigdy cię nie opuszczę. Przepraszam, że tak długo musiałaś na mnie czekać. Ale już jestem i nigdzie się bez ciebie nie wybieram. Kocham cię. Jesteś gotowa?
- Z tobą zawsze.
Ucałował jej wargi, tak stęsknione jego dotyku i złapał ją za dłoń.
- Zamknij oczy i niczego się nie bój. Jestem przy tobie.
Skinęła głową i pozwoliła się przytulić, zaciągając się jego zapachem. Była na swoim miejscu, w jego ramionach. Przy swojej miłości.
Rano po domu rozległ się głośny szloch kobiety. Chcąc jak co rano obudzić swoją matkę, zastała ją śpiącą wiecznym snem. Na ustach miała jednak spokojny uśmiech, a w dłoni trzymała zdjęcie swojego męża, a jej ojca. Zapłakała cicho, jednak miała pewność, że oni znów są razem. Bo nawet śmierć nie jest w stanie zniszczyć potęgi prawdziwej miłości.


______
Czy to happy-end? Różnie można do tego podejść, jednakże mam nadzieję, że rozumiecie dlaczego ta historia nie będzie mogła mieć nigdy kontynuacji. Nie jest to może do końca napisane tak jak chciałam, jednak od początku planowałam tak to właśnie zakończyć. Jestem wykończona, moja nowa praca wymaga ode mnie wiele wysiłku, ale obiecałam środę, więc jest. Spróbuję się skupić na drugiej historii, chociaż chwilowo przez brak czasu utknęłam w miejscu. Ale spodziewajcie się w niedzielę kolejnego rozdziału. A póki co...
Dziękuję z całego serca wszystkim Wam, którzy czytaliście tą historię. Zarówno tym, którzy mnie dopingowali w komentarzach i tym, którzy nigdy się nie ujawnili. Dziękuję, że przeżyliście ze mną tą wspaniałą przygodę Melody i Chestera. Będę za nimi tęsknić, ale w mojej głowie są szczęśliwi. Mam ogromną nadzieję, że Was nie zawiodłam i że jakiś ułamek tej historii mógł wpłynąć na Wasze życie i zmusić chociaż na chwilę do refleksji, czy spowodować uśmiech na Waszych twarzach. Biję pokłony przed Wami i raz jeszcze D-Z-I-Ę-K-U-J-Ę!
VampireSoul.