9. I believe in nothing but the beating of our hearts.

2 miesiące później.

   Stała przed lustrem roztrzepując ręką krótkie, brązowe włosy. Do wyjścia zostało jej jakieś dwadzieścia minut. Miała chęć uderzyć się w twarz za to co wyprawia, ale potrzeba zobaczenia go, usłyszenia jego głosu była zbyt silna. Nie potrafiła pogodzić się z tym, że go straciła mimo iż to ona uciekła. Jak zwykły tchórz. Taka była prawda - stchórzyła. Bała się, że odda mu serce, a on po pewnym czasie się nią znudzi i je zdepcze. Ta obawa była silniejsza niż głos rozsądku, że przecież zna go tak dobrze, że nie mógłby jej skrzywdzić. Ale uciekła i wstyd nie pozwolił jej wrócić. Już piąty miesiąc mieszka u swojej ciotki w Sacramento. Zatrudniła się w miejscowej gazecie jako edytorka tekstu i udawała, że jest spełnioną, szczęśliwą kobietą. A właśnie dziś miała go znów zobaczyć. Mimo iż nie powinna, wybierała się na koncert chłopaków. Miała tylko nadzieję, że nic złego się nie wydarzy. W końcu spotkać któregoś z Linkinów w takim tłumie, to jak wygrać w totka. Szczególnie, że był to jeden z pierwszych koncertów po długiej przerwie, którą zespół sobie zrobił i bilety rozeszły się w ekspresowym tempie. Starała się nie myśleć o powodach tego zastoju, bo było to uczucie podobne do wyrywania sobie wnętrzności. Kawałek, po kawałku. Skończyła malować rzęsy i opuściła łazienkę. Poprawiła spory kaptur, który na wszelki wypadek naciągnęła na głowę i przerzuciła torbę przez ramię.
- Wychodzę. - rzuciła do ciotki i zamknęła za sobą drzwi. Metrem dotarła prawie na samo miejsce. Pokonała zaledwie jedną przecznicę i poczuła dreszcz niepewności na plecach. Podekscytowany tłum czekał pod halą, śmiejąc się i śpiewając piosenki swoich idoli. Ustawiła się w rządku za parą plotkujących dziewczyn i przysłuchiwała się rozmowie.
- Podobno nie robili spotkania dla Undergroundu, bo Chester jest agresywny w towarzystwie. Z tego co słyszałam to znowu ćpa.
- Mam nadzieję, że nie. Chociaż widziałaś ten filmik na którym wyzywał fanów? Był kompletnie pijany. Zobaczymy jak sobie poradzi dzisiaj na koncercie.
Melody zacisnęła oczy i zagryzła wargę, czując w ustach słodki smak krwi. Nie poradziłaby sobie, gdyby okazało się, że Chaz ćpa przez nią. Odwróciła się tyłem do dziewczyn, a gdy podniosła wzrok jej oczy spotkały się z tak dobrze znanymi ciemnymi tęczówkami. Tyle, że zawsze przyjazne i ciepłe spojrzenie teraz było twarde i chłodne. Szybki krok w jej kierunku uświadomił jej, że i on ją rozpoznał mimo kamuflażu. Poczuła szarpnięcie za nadgarstek i została pociągnięta przez mężczyznę. Bała się odezwać. Zaschło jej w gardle, a serce waliło jak oszalałe.
- Mike... - szepnęła błagalnie, gdy tylko weszli do budynku i znaleźli się na pustym korytarzu.
- Co ty tu robisz?! - prawie krzyknął, zaciskając dłonie w pięści i rozglądając się dookoła, czy nikogo nie ma w pobliżu. - Kurwa, znów chcesz wszystko spieprzyć?!
Zrobił się czerwony na twarzy, z oczu strzelał piorunami. Był naprawdę wściekły.
- Ja tylko...
- Co ty tylko?! - przerwał jej i uderzył pięścią w ścianę po jej prawej stronie. Podskoczyła przestraszona. Nigdy go nie widziała w takim stanie. - Jeśli tylko spróbujesz się do niego zbliżyć to nie ręczę za siebie. - wysyczał przez zaciśnięte zęby. - On ci wyznał miłość, a ty zniknęłaś. Przez trzy pieprzone miesiące nie wychodził z domu, z nikim nie rozmawiał. Nie zliczę ile razy zbierałem go pijanego z podłogi, ani ile razy musiałem przeszukiwać mu rzeczy, by wyrzucić te pieprzone dragi. Kiedy w końcu choć odrobinę zaczął przypominać siebie to znów pojawiasz się ty, znów chcesz namieszać i go zranić?
Po jej policzkach popłynęły łzy, paznokcie wbiła z całej siły w dłonie, przecinając skórę. Oparła się o ścianę za plecami, czując jak słabo jej się robi. Aż tak go zraniła? Jakim cudem? Przecież to był Chaz. On nigdy się tak bardzo nie angażował. Jaką idiotką była, że zrobiła taką krzywdę i jemu i sobie?
- Mike wszędzie cię szukam! - na korytarzu rozległ się męski głos. Oboje zamarli, wpatrując się w siebie.
- Kurwa mać! - szepnął Mike, mrożąc Mel spojrzeniem. - Znikaj stąd! - warknął, ona jednak stała jak sparaliżowana.
- Mike mieliśmy jeszcze przećwiczyć Given up. - był coraz bliżej. - Co jest grane? - zamilkł, gdy jego spojrzenie padło na skuloną dziewczynę. - Mel...? - szepnął cicho, robiąc krok w tył. Po chwili jednak zrobił trzy kroki w przód i wyciągnął rękę w jej stronę.
- Chester powinniśmy iść. - Shinoda złapał go za ramię, ten jednak strącił jego dłoń.
- Zostaw nas samych.
- Chester...
- Powiedziałem coś! - krzyknął, patrząc na niego z zawziętością malującą się na twarzy.
- Jak sobie, kurwa chcesz! Jak zawalisz koncert to lepiej szukaj sobie nowego zajęcia! Nie pozwolę żeby przez nią wszystko legło w gruzach. Raz prawie się tak stało. - odwrócił się i gwałtownym krokiem odszedł przed siebie.
- Mel co tu robisz? - wyszeptał łagodnie, patrząc na nią z góry. Unikała jego spojrzenia, wpatrując się w swoje poranione, trzęsące się dłonie. - Melody, porozmawiaj ze mną.
Zacisnęła wargi chcąc uciec jak najdalej. Po słowach rapera czuła do siebie odrazę za to co mu zrobiła. W jej oczach znów zaczęły zbierać się łzy, a jej ciałem wstrząsnął szloch. Po chwili znalazła się w jego ramionach, przytulona do jego piersi. Wybuchnęła głośnym płaczem, obejmując go z całych sił.
- Tak bardzo za tobą tęskniłem. Nie uciekaj mi już nigdy więcej, dobrze? - mruknął jej cicho do ucha, głaszcząc uspokajająco po plecach. Skinęła głową, słuchając bicia jego serca.
- Wyjdź za mnie.
- Co? - oderwała się od niego, patrząc mu w oczy. Oczy, za którymi tak bardzo tęskniła.
- Słyszałaś. Wyjdź za mnie. Chcę mieć pewność, że nic nas nie rozdzieli i że zawsze będę mógł być przy tobie. Jeśli czujesz to co ja, oczywiście. - dodał speszony.
- Kocham cię odkąd pożyczyłeś mi łopatkę w piaskownicy Chaz. Nigdy nie chciałam od życia nic więcej.
- Więc ci to ofiaruję. Zostaniesz moją żoną Melody?
Jej twarz rozjaśnił słaby uśmiech i skinęła głową.
- Zgoda.
Wpił się w jej usta tym razem nie obawiając się ani tego, że może go uderzyć, ani tego, że ucieknie. Wiedział, że trzyma ją w ramionach już na zawsze.
   Tego wieczoru szalał na scenie jak wariat, zarażając swoją energią zarówno zespół jak i publiczność. Melody obserwując go zza kulis, gdzie kazał jej "czekać i pod żadnym pozorem się nie ruszać", nie mogła uwierzyć w to, że ten wieczór dzieje się naprawdę. Ale walące w jej piersi serce i uśmiech, który był skierowany tylko do niej uświadamiały jej, że ten cholerny świat potrafi czasem być kolorowy.

______
Ta dam! Zaskoczone? Nie lubię jak długo jest smutno, więc zwracam Wam Melody ;)
Informuję, że rozdziałów mam już napisanych 15, planuję 20 lub 21 rozdział uczynić epilogiem, więc jeszcze trochę przed nami. Komentujcie :)
Pozdrawiam!